Hanggang Kailan

Hindi ko alam kung may patutunguhan ba ang tayo na binuo nating dalawa.

Tayo na pinanghawakan nating dalawa para paglabanan ang pag-iibigan nating sinubok na ng panahon.

Minahal kita higit pa sa inaakala ko. Minahal kita sa paraang gusto mo para maipamalas ang tunay na pag-ibig at hangarin ko sayo.

Ngunit hanggang kailan…hanggang kailan ko titiisin ang tayo na nagiging masalimoot na sa pagdaan na panahon. Unti-unti mo akong sinsakal ng bakal mong kamay. Ang mga kamay mong bakal na kinaaliwan ko noon ay kinakatakutan ko ngayon. Takot na akong sa pagdaan pa ng mga panahon lalo ka pang magiging marahas.

Madalas mong panghinalaan ang pagmamahal ko sayo. Lagi mong tinatanong kung mahal ba talaga kita. At tanging sagot ng aking mga bibig ay Oo, ngunit puso ko ay durog na durog na at nais ng makawala sa kulungan mong mapanghusga at mapang-alila.

Marami tayong binuong alaala at mga pangarap na kasabay sa pagbuo nito ay ating pag-iibigang hindi magkukupas. Patawad kung ako ay mapapagod pagkat ako’y tinulak mo sa sadlak ng dusa at nangingibaw ang pait kaysa sa tamis. Ang liyab ng ating pagmamahalan ay nauupos na parang kandila. Hindi na ito sindalisay ng tubig sa ilog at hindi na ito malawak gaya ng mga bituing nakikita natin sa kalangitan.

Ngunit paano natin ipaglalaban ang pag-iibigan natin na hindi na gaya ng dati? Paano pa natin ipagpapatuloy pa ang ating mga pangako sa isa’t isa? Hanggang kailan ako aasa na ikaw ay magbabago at babalik sa kung paano tayo nag-umpisa. Umaasa pa rin ako sa TAYO nating dalawa.

Ngunit!!!…Hanggang Kailan….Aasa…???

#Tagalog #Prose #Poetry